Þvinguð eftirspurn

Í svona málum ræður venjulega lögmálið um framboð og eftirspurn. Hér er spurnin eftir mat þvinguð. Er þetta ekki líka spurning um gæði framboðsis og verðlagningar. Er það nægilega gott?

Satt best að segja er það ánægjuefni að stjórnendur matvælaeftirspurnar þarna fyrir norðan, stjórna ekki meiru en mötuneytinu. Ímyndum okkur hvernig skattaálögur í landinu væru ef þessi hugsunarháttur réði ríkjum víðar í samfélaginu. Kannski værum við öll að hlusta á RÁS 1, borðandi lambakjöt og ýsu - þótt allt þetta sé mjög gott. En við höfum víðari sýn, er það ekki?

Þurfa að kaupa tvær máltíðir á dag